... و در آغاز ، هیچ نبود

کلمه بود و آن کلمه ، خدا بود

عظمت همواره در جستجوی چشمی است که او را ببیند

و خوبی همواره در انتظار خردی است که او را  بشناسد

و زیبایی هموار تشنه دلی است مه بر او عشق ورزد

و جبروت ، نیازمن اراده ای که در برابرش به دلخواه رام گردد

و غرور در آرزوی عصیان مغروری که بشکندش و سیراب کند

و خدا

عظیم بود و خوب و زیبا و پرجبروت و مغرور

اما کسی نداشت

و خدا آفریدگار بود و چگونه می توانست نیافریند ؟

و خدا مهربان بود و چگونه می توانست مهر نورزد ؟

" بودن " می خواهد و از عدم نمی توان خواست

و حیات انتظار می کشد و از عدم کسی نمی رسد

و داشتن نیازمند طلب است و پنهانی ، بی تاب کشف

و تنهایی بیقرار انس و خدا از بودن بیشتر بود

خدا هم چنان تنها ماند و مجهول و در ابدیت عظیم بی پایانش بی کس .

و در آفرینش پهناورش بیگانه

می جست و نمی یافت ، آفریده هایش او را نمی توانستند دید

نمی توانستند فهمید ، می پرستیدندش اما نمی شناختندش

و خدا چشم به راه آشنا بود

پیکرتراش هنرمند و بزرگی که در میان انبوه مجسمه های گونه گونه اش

مجهول مانده است و در جمعیت چهره های سنگ و سذد ، تنها نفس می کشد.

کسی نمی خواست ، کسی نمی دید ، کسی عصیان نمی کرد ،

کسی عشق نمی ورزید ، کسی نیازمند نبود ، کسی درد نداشت ...

و خداوند خدا

برای حرف هایش باز هم مخاطبی نیافت

هیچ کس او را نمی شناخت ، هیچ کس با او انس نمیتوانست بست

" انسان " را آفرید

و این نخستین بهار خلقت بود  .( دکتر علی شریعتی )